De geschiedenis
Fanfares zijn muziekgezelschappen die hoofdzakelijk koperen
blaasinstrumenten en slagwerk hanteren. Ook de saxofoons
worden wel eens gebruikt. Kenmerkend voor een fanfare is de
bügel, een soort trompet, met een warme klank. Ze
concentreerden zich vooral rond kerken en dienden meestal ter
opluistering van kerkelijke feesten.
De Sint Hubertusparochie werd geboren. Bij een parochie hoort
een fanfare werd wel gezegd en in juni 1922, drie jaar na het
ontstaan van de parochie was de fanfare Sint Hubertus een feit. De
mannen van het eerste uur waren de heren Schobben, Englebert,
en De Waal (eerste voorzitter). De motor achter de oprichting was
echter de heer Schobben. Hij zorgde voor financiering en
ledenaanwas. Hij werkte in een overslagbedrijf waar o.a. kolen van
wagons in schepen overgeladen werden. Wie hier aangeworven
wilde worden was vrijwel zeker van een arbeidsplaats als hij lid
wilde worden van de fanfare. Als de fanfare door de stad
marcheerde werd ze door de Maastrichternaren wel eens
gekscherend “De Fanfare vaan de Zwarte Knieën”genoemd. De
heer Schobben baatte op de Oude Smeermaesweg (thans Past.
Moormanstraat) een cafè uit hetgeen de opbouw en de
instandhouding van de fanfare zeker ten goede is gekomen.
1922
De oudste foto van de fanfare Sint Hubertus. Uniformen waren
er toen nog niet, iedereen had gewoon een zondagse pak aan.
Koperwerk alom en enkele slaginstrumenten. Ook de bugel was
natuurlijk vertegenwoordigd. De tweede man van links in de
eerste rij, heeft er een. Een eigen vaandel was er nog niet.
Vermoedelijk werd er elders een vaandel geleend. Te zien aan de
stadsengel en de vijfpuntige ster kwam dit wel uit Maastricht.
De fanfare kon zich verheugen in een ruime belangstelling. Hele
families, vooral die van de oprichters, werden lid. Bij de huidige
fanfare zijn nog steeds veel nazaten van de mannen van het
eerste uur. Toen in 1925 de nieuwe kerk werd ingewijd, zette de
fanfare natuurlijk haar beste beentje voor. Vanaf dat jaar
beschikte ze over een prachtige repetitieruimte onder de kerk.
Bij alle religieuze feesten zoals de Sint Hubertusviering,
communifeesten, processies enz. gaf ze acte de présence.
Tijdens de oorlogsjaren ging het er wat rustiger aan toe. Om te
kunnen musiceren moest je lid worden van een door de
bezetters opgerichte organisatie en daar voelde men niets voor.
Kampioenswimpel
Na de oorlog kwam er weer vaart in. De fanfare groeide en
bloeide, ging meedoen aan competities en gooide hoge ogen.
Tijdens een kampioensconcours in Echt veroverde ze in 1969 als
eerste Maastrichtse muziekkorps de kampioenwimpel van de
Bond van Limburgse Muziekgezelschappen. De fanfare telde
buiten het bestuur en de steunleden 42 muzikanten en 16 leden
van het tamboerkorps. 16 jeugdige leden volgden op kosten van
de fanfare muziekonderwijs aan de Stedelijke Muziekschool. In
1974 deed het inmiddels 130 leden tellende muziekkorps mee
aan het Wereld Muziek Concours in Kerkrade.
Willy Schobben
Één van de nazaten van de oprichters, Willy Schobben (93) is
zijn carrière op 6 jarige leeftijd begonnen bij de Fanfare Sint
Hubertus. Aanvankelijk als fluitspeler, maar eenmaal de trompet
ontdekt, werd dit zijn grote passie en ontwikkelde hij zich tot
een ster van wereldformaat. Vlak na de tweede Wereldoorlog
richt hij samen met Bep Rowold en Pi Scheffer de band Red,
White and Blue stars op, de voorloper van de bekende big band
"The Skymasyers" ook bekend als het Avro Dansorkest.
Vanaf 1950 is hij dirigent van het Avro Dansorkest.
In 2008 ontviel de fanfare haar tot dat moment oudste maar ook
nog het langst zijnde lid de heer W. Houben. Hij is 93 jaar en was
75 jaar lid van de fanfare. Van deze 75 jaar was hij 35 jaar
vaandeldrager. Op deze foto van de begrafenis van een
bestuurslid Bergers in 1956 draagt hij het vaandel.
De fanfare in het begin van de 21ste eeuw
Fanfare Sint Hubertus heeft met haar dikke honderd leden nog
steeds niet over belangstelling te klagen. Er komt regelmatig
nieuw bloed in de vereniging. Aan competities doet ze niet meer
mee. Het accent ligt nu meer op het samen op een ontspannen
wijze musiceren. Geen drang meer om andere
muziekgezelschappen te overtroeven, maar kijken hoe je met
een groep muzikanten op en prettige en relaxte wijze kunt
maken. Na bijna 75 jaar onder de Sint Hubertuskerk gerepeteerd
te hebben, heeft de fanfare toen daar het licht uitging, bij gebrek
aan een bruikbaar alternatief Bosscherveld moeten verlaten.
Intussen zullen zij niet minder als in andere jaren in het
straatbeeld te zien zijn, want ze zal met haar muziek de
gebruikelijke jaarlijkse festiviteitenzéker blijven opvrolijken.
Fanfare Sint Hubertus Maastricht
